Jak to się stało, że... Jesteśmy tam gdzie jesteśmy Czyli rozdział 1 :D

Pierwszy rozdział dedykujemy Mikołajowi B (przestępca pierwszego stopnia) :)

 -Wychodzę! –Krzyknęłam z zamiarem jak najszybszego opuszczenia tej budy.

-Nigdzie nie idziesz. – Zatrzymała mnie w pół kroku głos mojej przeszanownej mamusi.

-Mamo, wychodzę na miasto.

-Nigdzie nie idziesz, głucha jesteś! – Wzięła moją torbę i zamknęła mi drzwi przed nosem.

- Dlaczego, co znowu zrobiłam?! – Krzyknęłam z wyrzutem.

- I jeszcze się pytasz, co zrobiłaś!? A ta nagana, a twoje oceny! To jest według ciebie nic? – I tak rozpoczynają się nasze kłótnie.

- To przecież tylko oceny, a ten idiota sam się prosił. – Śmiać mi się chciało na samą myśl o tym jak go sprałam.

- Wyrażaj się przy mnie!

Wywróciłam oczami

- Nie. Tylko mi bez takich min! Nigdzie nie wychodzisz do końca tygodnia!

- Jak możesz!  Jak chce się spotkać z przyjacielem to ty zawsze musisz mi stanąć na drodze? Zawsze się musisz czegoś uczepić! Jesteś wyrodną matką! – Weszłam do pokoju i trzasnęłam drzwiami.  Po prostu nie wierzę jak ona mogła mi to zrobić.  Jest piątek. Kto normalny siedzi w domu w piątek? A tak no ja oczywiście. Dlaczego? Bo moja przeszanowna mamuśka chce mieć dwójkę idealnych dzieci. Przecież to niemożliwe! Zawsze narzeka, że się buntuję i zapewne w duchu żałuje, że nie jestem taka jam Marianna. Jak ja tego nienawidzę?  Niech mi da trochę luzu, a nie bez sensu się o wszystko czepia. Kopnęłam z całej siły w pluszowego misia stojącego przy drzwiach. Wylądował na drugim końcu pokoju przy oknie i znowu oberwał w bok. Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Mogę wejść? – Za drzwiami stała Marianna, pewnie usłyszała naszą kłótnie.

- Jasne wejdź – opadłam na łóżko

- Znów wyżywałaś się na misiu? – Próbowała mnie rozśmieszyć, ale jej jakoś to nie wychodziło.

- Na kimś musiałam odreagować.  – Marianna była jedyną osobą, na której zależało mi na tym świecie.

- Mam coś, co cię może ucieszyć.

- Jestem tak wkurzona, że tylko bilety na koncert PFK mogłyby poprawić mi nastrój.

- Blisko… mam bilety na koncert BAM. – Powiedziała z wyraźną ekscytacją.

- Co to?

- Jeden z najlepszych zespołów na świecie. – Kurde moja siostra, staje się psychofanką…

- To ty słuchasz muzyki? Nie wiedziałam… - udałam zdziwienie i zarobiłam w żebra.

- Ał to bolało – teatralnie potarłam się w miejsce ciosu.

- Haha… miało boleć – uśmiechnęła się – To, co idziesz?

- Ale mam szlaban zapomniałaś…

- Nie bądź śmieszna mama obstawia jakiś koncert dzisiaj.

- Aha ta… i zostawiła nas zupełnie same… już to widzę.

- Kazała Pani Ani nas pilnować, ale ją przekonałam, że się tobą zajmę.

- Tak… z pewnością ty mnie upilnujesz.

- To, co idziesz?

 - Nawet nie znam tego zespołu.

- To poznasz.

- Ech… no dobra, co mi szkodzi.

- Super! To ja idę się przebrać ty też załóż coś innego.

- To znaczy?

- Ubierz jakieś inne kolorki niż czarny.

- Zgodziłam się iść z tobą na koncert, ale nie zgodziłam się ubrać jak klaun.

- Dobra, dobra ja idę się przebrać widzimy się na 10 minut w salonie.

- Okej niech ci będzie. – Marianna wyszła, a ja zaczęłam grzebać w szafie. Wybrałam komplet i poszłam do łazienki się ogarnąć.

- Może być siostro ?- spytałam gdy już weszłam do kuchni.

- Ujdzie w tłumie – uśmiechnęła się.  Przewróciłam oczami.

- To o której się to zaczyna ?

- O 18:00

- Marianna jest 16:23 po co mnie już tam ciągniesz ?

- Nie denerwuj się, przed koncertem będzie można ich jeszcze spotkać.

- Dora, dobra już okej. Jak się tam dostaniemy ? Taryfą ?- rzuciłam

- Nie ojciec Wiktorii nasz podwiezie.

- Ona też jedzie ?

- Tak, a co ?

-Dobrze wierz jak ja ją kocham – przewróciłam oczami

- Owszem wiem, ale to jedyny sposób, nie mam ochoty iść 10 kilometrów.

- Uch… już okej jakoś ją zniosę. Musze wiedzieć coś   ważnego o nich ?

- Jest ich dwóch Leo i Charlie. W skrócie nazywają się BAM, a fanki nazywają Bambinos. To tak ogólnie.

- Dobra tyle mi wystarczy jedźmy już.

-Okej

Wyszłyśmy z domu i po chwili dotarłyśmy do domu Wiktorii. Nie minęło 10 minut a byłyśmy na stadionie.

- Ja się idę rozejrzeć – powiedziałam jak tylko wyszłyśmy z samochodu.

- Dobra, za 30 minut widzimy się w obok sceny tam gdzie będzie koncert, a i jeszcze jedno mów tu po angielsku.

- Dobra, będę na miejscu. Narka

Ruszyłam w przeciwną stronę niż ta cała gromadka Bambinos. Lubiłam wiedzieć gdzie jestem. Włożyłam słuchawki do uszu i włączyłam PFK.  Uwielbiałam ten zespół był po przejściach a po mimo tego się nieźle trzymał. No do półki Magik nie popełnił samobójstwa.

Szłam pewnie korytarzem zapatrzona w telefon. Przeglądałam facebooka, gdy nagle na coś wpadłam. Gdy odzyskałam świadomość, zorientowałam się, że to na co wpadłam był dość przystojny brunet.

- Sorki. – wymamrotałam

- Spoko, nic się nie stało. – już miał coś dodać, ale ja poszłam dalej. Wyraźnie zaskoczony ruszył w swoja stronę. Gdy już doinformowałam gdzie w razie czego mam uciekać ruszyłam w poszukiwaniu siostry. Nie zdziwiło mnie że stała pod samą sceną razem z grupką dziewczyn. Nie spiesząc się podeszłam do nich.

- Jestem – pomachałam jej

- Super, za chwile mają wyjść chłopcy. –nie czekaliśmy długo. Po jakiś 5 minutach wyłonili się zza sceny. Mary pociągnęła mnie w ich stronę. Gdy podeszłam bliżej olśniło mnie.  Na jednego z nich wpadłam. Mam nadzieje że mnie nie zauważy. Szłam obok Marianny, naciągnęłam czapkę na głowę i zaczęłam coś grzebać w telefonie, żeby mnie nie zauważył.

- Leo !- krzyknęła Mary i od razu się do niego przytuliła. Stanęłam z boku, żeby nie przeszkadzać.  Niestety moja przecudowna siostrzyczka wpadła na pomysł, żeby mnie przedstawić.

- Natka, to Leo. Mówiłam ci o nim.

- Cześć. – podniosłam rękę.

- A ty znowu w tym telefonie – uśmiechnął się. O kurde mam przerąbane.

- Tak, internet  to jedyny przyjaciel człowieka, który go nie zdradzi.

- Zaraz, to wy się znacie ?

- Można tak powiedzieć. Wpadliśmy na siebie. – powiedziałam

- Zaraz, ale to ty wpadłaś na mnie, a ja cię ocaliłem przed przewróceniem. – uśmiechnął się

- Oj, nie zgrywaj takiego bohatera. To było przypadkowe. Ja nawet was nie znam, to ona wyciągnęła mnie na ten koncert – wskazałam siostrę.

- Nie jesteś Bambinos. Hm… to by wyjaśniało dlaczego nie rzuciłaś mi się na szyje kiedy na siebie wpadliśmy.

- Owszem nie jestem.  A teraz zostawię was ponieważ, iż, gdyż musze zadzwonić.

- Do zobaczenia – powiedział Leo. Kurde on cały czas jest taki miły ?

- Narka.

                                                                                 ***

BAM kończyło ostatnią piosenkę gdy, nagle zeszli ze sceny pośród fanki. Próbowałam się wycofać, ale ktoś trafił mnie łokciem w żebra i upadłam. Próbowałam się podnieść, ale ścisk był tak duży, że nie szło się ruszyć. Próbowałam się okręcić, ale jak tylko wystawiłam rękę ktoś na nią nadepnął. Usłyszałam tylko chrupnięcie i moje ciało zalała fala bólu. Próbowałam się podnieść, ale jak tylko usiadłam na kolana poczułam ból przeszywający mi głowę. Dotknęłam się w miejsce uderzenia i zobaczyłam krew. To ostatnie co pamiętam.  Film mi się urwał i zemdlałam.