Rozdział 18 Leo jako doradca modowy

Tsa… dzisiaj ma przyjechać nasz zajebisty ojciec przeżywający mentalną potrzebę zaopiekowania się kimś.  A że akurat padło na nas to inna sprawa. Czy mam jakikolwiek plan związany z jego przyjazdem ? Oczywiście że tak. Jednym słowem czasem trzeba patrzeć dwa razy zanim się podejmie decyzje. Dzisiaj z racji tego, że czeka mnie dużo pracy i potrzebuję pomocy eksperta jeśli chodzi o takie rzeczy (pomimo tego iż jestem dziewczyną ). Gdy wywlekłam się z łóżka była 10. Rekord nad rekordy. Cała zamulona poszłam pod prysznic i przebrałam się w coś wygodnego.

Zeszłam na dół i ku zdziwieniu cioci i Marianny zaczęłam robić śniadanie.

- Natalia – szturchnęła mnie Mary.

- Co ? – odwróciłam się do niej w ręku trzymając sok pomarańczowy.

- A nic, nic chciałam tylko sprawdzić czy nie lunatykujesz.

- Lubię spać, ale w łóżku.

- Tsaa… poranne pobudki z pewnością na ciebie dobrze nie działają.

- Mam dzisiaj trochę spraw do załatwienia i potrzebuję pomocy.

- Mojej ? – zdziwiła się.

- Nope – pokręciłam głową.

- W takim razie kogo – zainteresowała się ciocia.

- Ech… same zobaczycie. – wywróciłam oczami.

- Okej. – przytaknęła Mary

Po zjedzonym śniadaniu chwyciłam za telefon i wyszłam do ogrodu.

- Co robisz ? – zaczęłam.

- Hej, też  cię miło słyszeć.

- Ech… nie mam czasu na uprzejmości. Dasz radę być za 15 minut być u mnie ?

- Okej postaram się.

- Tylko się nie spóźnij – rozłączyłam się.

Dosłownie wbiegłam do domu. Byłam w połowie schodów gdy zatrzymał mnie głos cioci.

- Natalia potrzymaj małego muszę mu przygotować jeszcze mleka.

- Ech… okej – podeszłam niechętnie do bachora. Nie lubię dzieci. Mogę je zniosic dopóki nie wchodzą mi w paradę. Wzięłam chłopczyka na ręce i gdy chciałam go wsadzić do fotelika cała zawartość jego żołądka wylądowała na mnie.  – Kurw… de – poprawiłam się.

- Co się… ach Tobias ! – ciocia pokręciła głową – Idź się przebrać.

- Już idę – przekazałam tego małego… cioci i poszłam się przebrać.  Wyciągnęłam z szafy pierwsze co mi wpadło w ręce i poszłam pod prysznic.

Gdy miałam wychodzić z pokoju usłyszałam, dzwonek do drzwi.

- Ja otworzę ! – krzyknęłam zbiegając na dół. Podeszłam do drzwi i je otworzyłam

- Hej Leo – uśmiechnęłam się

- Hej – pokręcił powoli głową. Wskazałam na kuchnie.

- Ciocia – powiedziałam bezgłośnie. Chłopak’- pokiwał głową.

- Dobra to choć do mnie. Powiem o co mi chodziło. – wzięłam go za rękę, (sama nie wierze że to zrobiłam przeszyła mnie fala ciarek) i zaprowadziłam do swojego pokoju.

- Okej więc o co chodzi bo zaczynam się bać ? – zaczął Leo gdy zamknęłam drzwi.

- Dobra scenka skończona. – odetchnęłam z ulgą – Tak dla wyjaśnienia to przed chwilą nic nie znaczyło, chodziło tylko o  moją ciocię.

- Dobra, ale dowiem się w końcu o co chodzi ? – dopytywał się.

- Jak zapewne Mary już was powiadomiła dzisiaj wyjeżdżam  do ojca. Zapewne nie na długo, ale chodzi o to, że muszę zabrać jakieś hmh… jakby to powiedzieć dziewczęce rzeczy.  Marianna jest zajęta, cioci nie chce angażować więc zostałeś ty.  

- Okej.

- Jesteś facetem powinieneś się znać na takich rzeczach.

- Jesteś dziewczyną powinnaś wiedzieć co zabrać.

- Fakt. Ale to jest jeden z powodów, drugim jest udowodnienie jaki kiepski jesteś i upokorzenie cię wygrywając wyścig.

- Haha już myślałem że zapomniałaś.

- Ja ?! Pomarz sobie – odpowiedziałam z dumą.

- A może cię przekonam, żebyś odpuściła ? – zapytał z chytrym uśmieszkiem.

- Powodzenia – parsknęłam. Ruszył w moim kierunku. W tej samej chwili do pokoju z impetem wleciała Marianna.

- Ups… Przeszkadzam ? – zapytała zatrzymując się.

- Tak – odpowiedziałam w tym samym momencie w którym Leo rzekł „Nie”.

- Ciocia kazała przekazać, iż masz się pakować.

- Przekaż cioci, iż się pakuję – odpowiedziałam, a moja siostra wyszła.

- Okej  a więc na czym skończyliśmy ? – Leo ruszył w moją stronę. Gdy się zbliżył wskoczyłam na łóżko.

- Uciekasz prze de mną ? – zaczął się śmiać

- Ja ? Niedoczekanie. – wzięłam poduszkę i trafiłam nią Leo.

- Oj mała teraz przesadziłaś.  – wskoczył na łóżko.

- Czy ty nazwałeś mnie „mała” – przymrużyłam oczy – Nie żyjesz.

Zeskoczyłam z łóżka i cisnęłam w niego kolejną poduszką.  Leo miał grobową minę.  Przymrużył oczy .  I nagle znalazł się obok mnie. Uśmiechnął się zwycięsko i przerzucił mnie sobie prze ramię.

- Ej ! – zaprotestowałam

- Haha teraz cię mam

- Leo postaw mnie na ziemię – powiedziałam przez śmiech.

- Nie ! – krzyknął i podszedł ze mną do drzwi – Zrobimy nalot Mary ? – zaczął się śmiać.

- No chyba żartujesz uznała by ciebie za idiotę, a mnie… w sumie wole nie myśleć co by o mnie stwierdziła.

Leo odwrócił się na pięcie i podmaszerował do łóżka.

- Złaś ciężka jesteś – rzucił mnie przez ramie na łóżko i zaczął się śmiać.

- Ja ciężka !? Chyba sobie ze mnie drwisz. – przymrużyłam oczy.   Wskoczyłam na łóżko. Leo zrobił to samo.  Uśmiechnęłam się szyderczo, nachyliłam się i go podkosiłam.  Leo upadł zaskoczony.

- Ty… - przymrużył oczy

- To było za „mała” – uśmiechnęłam się.

- Hahaha

- Dobra będę musiała się zacząć pakować.

- Psujesz taką zabawę ! – oburzył się

- Przykro mi, ale dzisiaj wyjeżdżam i muszę być  spakowana, aby zrobić wrażanie na ojcu.

 - No dobra – podniósł się leniwie z łóżka – To zaczynajmy.

 ***

To było chyba najdłuższe pakowanie w moim życiu. Walizka pękała w szwach. Mam nadzieje, że ojciec ma dużą szafę. 

- Uch skończyliśmy – powiedział Leo

- To było z pewnością najdłuższe pakowanie w moim życiu.

- Haha widzisz musisz mnie częściej prosić o pomoc.

Wywróciłam oczami. W tym samym czasie ciocia wpadła do pokoju. Czy do jasnej cholery nie można pukać !?

- O widzę, że jesteś już spakowana.

- Tak, przed chwilą skończyliśmy

- To miło.  Słuchaj my z wujkiem  musimy wyjść. Małego podrzucimy do Rahel. Wrócimy około 3.  Aha i tata dzwonił, że przyjedzie jutro bo ma coś do załatwienia.

Odetchnęłam z ulgą.

- Okej paa ciociu.

- Do widzenia  pani– powiedział Leo

Ciocia wyszła z pokoju.

- Może powinniśmy już zejść na dół. Pewnie już wszyscy są.  – powiedziałam

- Okej, możemy iść.

- Poczekaj chwilę tylko się przebiorę. 

- Dobra. - chłopak usiadł na łóżku, a ja weszłam do garderoby.

- Ok możemy iść.

Zeszliśmy na dół i usiedliśmy przy ognisku.  Nikogo jeszcze nie było.

- Długo będziesz u ojca ? – zaczął Leo

- To zależy od jego nerwów, ale najwyżej  dwa tygodnie.

- Haha już się nie mogę doczekać jak zareaguje na twoje pomysły.

- Owszem to będzie śmieszne.

Pierwsi przyszli Max Chris i Percy . Zaraz po nich Olivia i Julie. Oczywiście Alex i Julie od razu się przylepili.  Wszyscy zaczęli wypytywać o wyjazd. Leo śmiał się pod nosem kiedy odpowiadałam wymijająco na pytania. Tylko on zna mój dokładny plan działania.

<< Marianna>>

Po opuszczeniu sypialni siostry zeszłam do kuchni. Ciocia już zdążyła zrobić zakupy, więc teraz zabrałam się do pracy. Wujek miał rozpalić w ogrodzie ognisko, a ja miałam przygotować sałatkę i kiełbaski. Po jakiejś godzinie wszystko ustawiłam na stole koło rozpalonego już ogniska. Zmęczona przysiadłam na ławeczce.

- Mary, jesteś już gotowa ? Zostało pół godziny. – usłyszałam głos cioci.

- Jak to ? – krzyknęłam stając na równe nogi.

- Zdrzemnęłaś się troszkę. – wyjaśniła.

Przerażona popędziłam do swojego pokoju, gdzie dosyć szybko się ogarnęłam. Ubrałam przygotowane wcześniej rzeczy

i gotowa, po 20 minutach zeszłam na dół. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że Natka i Leondre siedzą na trawie koło ognia i rozmawiają. Skoro on tu jest, to czy Charlie nie przyszedł ? Nagle poczułam czyjeś dłonie na moim brzuchu, a po chwili ktoś oparł brodę na moim ramieniu. Odwróciłam się i wtuliłam w blondyna.

- Tak się stęskniłaś ? – szepnął mi do ucha.

- Powiedzmy – mruknęłam. Zaśmiał się cicho i pociągnął mnie za rękę.

- Chodź, bo będziemy ostatni – stwierdził, kierując się w stronę wyjścia na taras. Wyszliśmy na dwór, gdzie rzeczywiście, wszyscy zebrali się już dookoła ognia. Rzuciłam się w ich kierunku, oczywiście zapominając o 3 schodkach prowadzących z tarasu na trawnik i znowu upadłam na ziemię. Tym razem rękę wyciągnął do mnie Percy.

- Tak świetnie wyglądam, że na mój widok wszyscy się przewracają ? – zapytał, pomagając mi wstać.

- Bardzo śmieszne – odburknęłam, otrzepując się. Nim się zorientowałam, moje stopy oderwały się od ziemi. Zdziwiona, zauważyłam że Charls niesie mnie w stronę stołu.

- Co ty robisz ? – zapytałam zdziwiona.

- Nie chcę, żebyś znowu się przewróciła – wyjaśnił z uśmieszkiem. Obrażona, próbowałam wrócić na ziemię, jednak mi to nie wyszło i moje nogi dotknęły trawy dopiero koło ławek i stolika. Wzięłam jeden z zaostrzonych kijków, nabiłam na niego kiełbaskę i podeszłam do reszty. Kiedy każdy już miał usmażone to co chciał, usiedliśmy. Jednak nie na ławeczkach, tylko na trawie. Śmiejąc się i rozmawiając zabraliśmy się za jedzenie. Czas minął zdecydowanie za szybko. Zaczęło się robić chłodno. Alex i Julie wyszli pierwsi, a zaraz po nich Olivia. Zostali tylko Chris, Percy, Leo, Charlie, Nati i ja.

I wtedy blondyn totalnie mnie zaskoczył. Wyszedł na chwilę, a gdy wrócił trzymał gitarę. Usiadł koło mnie i zaczął grać. Rozpoznałam melodię „Little Do You Know”, czyli jednej z moich ulubionych piosenek. Charlie zaczął śpiewać, a ja się do niego przyłączyłam. Po kilku sekundach umilkł, dalej jednak grając, więc dalej wyłam. Przy refrenie urwał. Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Aż tak źle ? – zapytałam cicho. Charlie spojrzał na mnie jak na debila.

- Źle ?! To było genialne ! Czemu nie śpiewasz jakoś publicznie ? – pytał rozemocjonowany.

- Śpiewałam… - odrzekłam cicho. Poczułam łzy w oczach.

- Przepraszam, że spytałem – szepnął zszokowany moją reakcją.

- Ja… Ja już pójdę – stwierdziłam, wstając i szybko ruszając w stronę domu. Pobiegłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łózko. Powróciły bolesne wspomnienia. Ktoś otworzył drzwi.

- Mary ? Wszystko w porządku ? – zapytał Charlie, siadając na łóżku, obok mnie.

- Tak, przepraszam – odpowiedziałam, siadając i ocierając łzy.

- Nie masz za co – odpowiedział.

- Chodzi o to, że śpiewałam. Dzięki pewnej osobie, której dziś już nie ma – wyjaśniłam.

- Tą osobą była twoja mama ? – spytał.

- Nie. Mój chłopak.

Tak jak obiecywałam z samego rana rozdział :*  Nie umiem pisać końcówek więc przekazuje pozdrowienia dla Pana S który jest moim trenerem za to że jak wróciłam z jazdy nie umiałam zejść z konia. To tyle. Nie mam pojęcie kiedy pojawi się następny rozdział. Pozdro Piertuha :*