Rozdział XIV - Z kim ja żyję ???

Nati wyruszyła na poszukiwania Chrisa, a ja z Olivią wybrałyśmy się po przekąski do kuchni. Pchnęłam drzwi, weszłam do pomieszczenia… i zamarłam. Na krześle siedział Alex, na jego kolanach siedziała Julie. Stykali się ustami. Spojrzałyśmy na siebie i zgrabnie wycofałyśmy się na korytarz.

- Wiedziałam ! Nasze dwie blondyneczki – Livie wyszczerzyła się do mnie.

- Ciszej bo nas usłyszą – upomniałam ją, choć sama nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Ruszyłyśmy do salonu gdzie zgromadzili się chłopcy, gdy nagle zadzwonił mój telefon. Zobaczyłam na ekraniku nieznany numer.

- Halo ?  -rzuciłam odebrawszy połączenie.

- Mary ? To ty ? – usłyszałam.

- Tak.. – odpowiedziałam ostrożnie.

- Hej ! Tu Leo

- Skąd masz mój numer ?  - zapytałam zdziwiona.

- Od Charliego – odrzekł spokojnie.

- A on?

- Mnie pytasz ? Nie wiem takich rzeczy… A dzwonię, żeby spytać czy jest z tobą Natalia, bo nie odbira ode mnie telefonu.

- Właśnie do nie idę… Poczekaj chwilę – weszłam do salonu, jednak mojej przeszanownej siostry tam nie było.

 - Gdzie jest Natka ? – spytałam ogółu.

- Szła z Chrisem na pizzę – tylko Percy okazał się na tyle miły, żeby odpowiedzieć.

- Gdzie dokładnie ? – odpowiedzią było wzruszenie ramion chłopaka. Przekazałam wiadomości Leondre.

- Eh.. No dobra, czyli do jutra – stwierdził smutno.

- Do jutra – odrzekłam rozłączając się. Postanowiłam zadzwonić do Pietruszki gdzie się podziewa, jednak jak na jej głupotę przystało nie odebrała. Zaniepokojona oklapłam na fotel. Koło mnie natychmiast pojawił się Percy.

- Co jest ? – zapytał przyglądając mi się uważnie.

- Martwię się o Nati. Przecież wiesz co się wczoraj stało – wyjaśniłam. Chwycił mnie za ręce.

- Nie masz się o co martwić. Chris jest głupi, ale nie aż tak. Nic się nie stanie – stwierdził podciągając mnie do pionu.

- Pewnie masz rację – stwierdziłam uśmiechając się.

- Ja zawsze mam rację – stwierdził obrażony.

- I ta twoja sromność – nie przestając się uśmiechać potargałam mu włosy. Chciał odpłacić mi się tym samym ale przerwały nam oklaski. Do salonu weszli Julie i Alex trzymając się za ręce. Rzuciliśmy się na nich z gratulacjami.

****

Dalsze 2 godziny minęły bez większych niespodzianek. Powoli zaczęłam zbierać się do wyjścia, jednak przy drzwiach złapał mnie Percy.

- Może cię odprowadzić ?

- W sumie… Czemu nie ? Mieszkam na tej ulicy, tylko pod ósemką. – wyjaśniłam.

- A ja pod dziesiątką, czyli świetnie się składa ! – odrzekł.

Daliśmy Olivii znać, że wychodzimy i ruszyliśmy w kierunku domów. Cały czas rozmawialiśmy, więc droga minęła nam szybko. Po chwili byliśmy już pod moją bramą.

- Zobaczymy się może jutro ? – spytał z nadzieją.

- Niestety, ale jutro jestem już zajęta – wyjaśniłam.

- Szkoda… Czyli kiedy indziej ? – nie zamierzał łatwo ustąpić.

- Ok., zadzwonię jeszcze do ciebie – odpowiedziałam. Zbliżył się i uściskał mnie na pożegnanie.

- O, cześć Mary – usłyszałam. Jak oparzona odskoczyłam od Percy`ego.

- Charlie ! Cześć, co ty tu robisz ? – zainteresowałam się, zdziwiona spoglądając na blondyna.

- Skończyliśmy wcześniej i stwierdziłem, że może gdzieś się przejdziemy, ale widzę, że jesteś zajęta  - odrzekł.

- Nie do końca tak… - zaczęłam. On jednak nie dał mi dojść do słowa.

- Więc do jutra – rzucił i odszedł w kierunku, z którego nadszedł, nie czekając na odpowiedź. Przełknęłam ślinę. O co mu chodziło ?

- To był Charlie Lenhan  ? – z zamyślenia wyrwał mnie głos Percy`ego.

- Hmm ? Tak, to był on – mruknęłam, wciąż zamyślona.

- Znasz go ? – nie ustępował.

- Tak, ale muszę już iść. Paa ! – krzyknęłam i poszłam w kierunku drzwi.

- Jestem ciociu ! – krzyknęłam zdejmując buty. – Ale sama, Natalia…

- Wiem  - przerwała mi ciocia wchodząc do korytarza – Natalka przed chwilą do mnie dzwoniła.

- Ok. To ja idę się ogarnąć i spać. Chyba, że coś ci pomóc ? – zapytałam.

- Nie, spokojnie możesz już iść. – uśmiechnęła się.

- Dzięki i dobranoc ! – rzuciłam wchodząc na schody.

- Kolorowych snów ! – odkrzyknęła, znikając w salonie.

Torebkę rzuciłam na łóżko i biorąc po drodze piżamę i kosmetyczkę weszłam do łazienki.

Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i wróciłam do pokoju. Z początku, jak zawsze chciałam posiedzieć trochę na fb, ale zobaczyłam na biurku jedną ze swoich ulubionych książek pt „Furie”, które bezapelacyjnie wygrały pojedynek z Internetem i po chwili leżałam z książką w rękach, opierając się na poduszkach. Zabrałam się za lekturę, jednak niestety długo nie pociągnęłam. Po chwili już zmorzył mnie sen.

Rozdział miał być jutro, ale z powodu pewnego, ważnego powodu jest on dzisiaj...

Moje blondyneczki !

Z okazji Waszej pierwszej miesięcznicy życzę Wam jeszcze takich co najmniej 11, żeby Wasze "córki" trochę były grzeczniejsze, żebyście zostali takimi rozjebami, jakimi jesteście, zdrowia psychicznego, bo tego Wam zdecydowanie brakuje i czego tam sobie jeszcze zażyczycie :) 

(nie zabijecie, prawda ?? ) 

Następny rozdział pojawi się ze strony Natki i radzę go nie czytać, bo wstępne projekty powalają na łopatki... Miłego wieczoru Mary <3