Rozdział 23 - Urodzinki :3

Stałam w tłumie ludzi. Nie miałam pojęcia co tu robię. To była plaża. Czułam, że oblewam się potem. I nagle usłyszałam ryk syreny pogotowia. Ludzie rozstąpili się przed karetką. Ruszyłam za samochodem. I zobaczyłam dlaczego tu się zjawiła. Ciało mojej siostry, blade i zimne spoczywało w ramionach klęczącego na piasku Leo. Krzyknęłam i rzuciłam się w ich kierunku. Wpadłam jednak na niewidzialną ścianę. Nikt nie reagował. Tłum rzednął. Płacząc osunęłam się na ziemię.

I właśnie wtedy rozdzwonił się mój budzik. Przebudziłam się i usiadłam na łóżku wyprostowana jak struna. Wyłączyłam alarm i opadłam na poduszki. To był tylko sen. Okropnie realistyczny ale sen. Drżącą ręką sięgnęłam po telefon. Była 8 rano, czyli wcześnie nawet jak na mnie. Znalazłam numer Natki i zadzwoniłam. Odebrała po 3 sygnale.

- Halo ?

- Boże, jak się bałam ! – jęknęłam z ulgą.

- Yyy… Co ? Mary, to coś pilnego, bo jestem teraz w szkole.

- Dobra, później ci wyjaśnię. Ale wszystko z tobą w porządku ? – upewniłam się.

- Tak, a z tobą ?

- Chyba nie do końca… Dobra nie przeszkadzam ci. Paa

- Na razie – Natalia się rozłączyła. Stwierdzając, że i tak już nie usnę, zwlokłam się z łóżka i z ubraniami ruszyłam do łazienki.

Doprowadzenie się do ładu trochę mi zajęło, więc gdy wróciłam do pokoju była 9. Nie miałam planów na cały dzień, a uważałam, że z pełnym żołądkiem lepiej się myśli, ruszyłam do kuchni. W środku znalazłam wuja.

- Hej – przywitałam się.

- Hej – podniósł wzrok z nad gazety.

- Gdzie ciocia ?

- Jechała z Tobym do mojej mamy. Źle się poczuła. A ja wychodzę zaraz do pracy. Dasz sobie radę sama ?

- Jasne – uśmiechnęłam się i zabrałam za szykowanie śniadania. W tym czasie wujek opuścił dom. Z gotową kanapką ruszyłam do pokoju. Pomyślałam, że chyba Olivia nie miała by nic przeciwko wdepnięciu do mnie na godzinkę lub dwie. No góra pięć. Znalazłam telefon i odblokowałam go. W tym samym czasie zaczął dzwonić. Zobaczyłam numer Charliego. Odebrałam.

- Hej Mary ! – mówił jakoś inaczej.

- Hej ! Co tam ?

- Nie za dobrze… Mogę wpaść ?

- Stało się coś ?! – zapytałam przerażona.

- Nic takiego. Zaraz będę – usłyszałam sygnał rozłączania. Ogarnęłam szybkim spojrzeniem pokój. Na szczęście, jakoś wyglądał. Jedząc śniadanie, ruszyłam na dół. Ledwo przełknęłam ostatni kęs, gdy usłyszałam dzwonek. O tworzyłam drzwi i zamarłam.

- Ty to nazywasz „nic takiego” ?! – wydarłam się na blondyna. Z nosa kapała mu krew, a troszkę dziwna mowa była spowodowana rozciętą wargą. Spojrzał na mnie z miną przybitego psa. Wywróciłam oczami i wciągnęłam go do środka.

- Trzeba cię ogarnąć – oznajmiłam, prowadząc go do kuchni. Posadziłam go na krześle i znalazłam apteczkę.

- Ale najpierw – usiadłam naprzeciwko niego – Coś ty najlepszego odwalił ?!

- Percy, nie ja.

- Słucham ?!

- Pamiętasz jak wczoraj ci powiedziałem, że nie chcę żebyś się z nim zadawała ?

- Nie, kurna. Sklerozę mam – parsknęłam wściekła.

- No bo to nie żadne moje widzimisię. On wrócił do domu jakiś miesiąc temu. Siedział w poprawczaku.

- Za co ? – zapytałam zdziwiona.

- Za pobicie. Pobił dziewczynę, która z nim zerwała. I to dosyć mocno. – wyjaśnił.

- O Boże… - poczułam, że troszkę kręci mi się w głowie. I od krwi i od tego, czego się dowiedziałam.

- Widziałem, jak on na ciebie patrzy. Nie chciałem, żeby ci się coś stało. Dlatego poszedłem dzisiaj do niego, żeby mu to wyjaśnić. Ale chyba nie zrozumiał – zakończył smutno.

- Teraz powinnam cię wyrzucić z domu – oznajmiłam grobowym głosem.

- Nie będę miał ci za złe, jeśli to zrobisz – szepnął, pochylając głowę. Poczułam łzy pod powiekami. Wstałam i ukucnęłam przed chłopakiem.

- Jesteś głupi. I chyba to wiesz. Ale nie wypuszczę cię stąd w takim stanie.  – podniósł głowę i spojrzał na mnie z nadzieją. Zmusiłam się do uśmiechu i zabrałam się do roboty. Zmyłam mu krew z twarzy. Na szczęście nos zbytnio nie ucierpiał. Rozcięte usta również. Zebrałam brudne waciki i wyrzuciłam je do kosza. Stanęłam przy zlewie, żeby opłukać ręce. Poczułam, że ktoś przytula mnie od tyłu.

- Dziękuję – szepnął mi na ucho Charlie. Szarpnął mnie delikatnie za łokieć i stałam już przodem do niego. Chwycił mnie za ręce. Podniosłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Zatonęłam w spojrzeniu jego błękitnych tęczówek. Jego twarz, była coraz bliżej mojej. Czułam jego przyspieszony oddech. Nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Skrzypnęły drzwi. Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni. Do kuchni weszła Rachel, opiekunka Tobiasa.

- Hej Mary – zwróciła się do mnie – Gdzie ciocia ?

- Jechała do mamy wujka. Nie dzwoniła do pani ?

- Nie, widocznie zapomniała… Mam zostać, czy dasz radę sama ?

- Dam radę – uśmiechnęłam się – Powiem cioci, że pani była.

- Ok… - chyba zaczaiła, że nie weszła tu w odpowiednim momencie – To ja już pójdę.

Chwilę później usłyszeliśmy trzask drzwi wejściowych. Spojrzeliśmy na siebie.

- Ja… Chyba powinienem pójść – stwierdził Charls, ruszając w stronę wyjścia.

- Zostań, proszę… - chwyciłam go za rękę i pociągnęłam do siebie.

- Skoro nalegasz… To co robimy ? – zapytał.

- Film ?

- Zgoda – uśmiechnął się szeroko i razem ruszyliśmy w stronę mojego pokoju.

Hej Miśki ! Nie dawno cieszyłyśmy się z 5 tys. wyświetleń, a dziś już jest ich ponad 8 ! Dziękujemy <3 Standardowo rozdział dodawany kilka minut po północy... Ale dziś wytrwale czekałam do godziny 00:00 :) Od 7 minut Natalia jest ode mnie starsza !! XD 

Tak więc złóżcie jej życzenia w komentarzach :*

A ode mnie... :

Pietruszko ! Z okazji twoich urodzinek, życzę ci zdrowia, spełnienia marzeń, sukcesów w jeździe konnej, troszkę mądrości i zdrowia psychicznego, weny, wymarzonego chłopaka (srać 23 mężów XD), jeszcze 10 lat razem, powodzenia w gimnazjum, a takie prywatniejsze życzenia będą w niedzielę, tak więc się bój :* 

Rozdział będzie jeszcze dzisiaj, lub jutro :) Dobranoc / Mary <3