Rozdział XXXIV - Nur mit Dir

~Marianna~

Sama nie wiem, ile szliśmy. Na pewno jednak dosyć długo.. Nie dowiedziałam się, gdzie zmierzamy, bo za każdym razem, gdy o to pytałam odpowiadał mi tylko śmiech blondyna.

Przez długi czas, czułam na sobie promienie Słońca, gdy nagle ogarnął mnie przyjemny chłód. Usłyszałam szelest liści, szum drzew.

- Jesteśmy – oddech Charliego musnął moje ucho i odzyskałam wzrok. Staliśmy na niewielkiej polance w jakimś zagajniku. Oprócz nas nie było tu nikogo.

- Po co tu przyszliśmy ? – spytałam.

- Chyba nie powiesz, że ci się tu nie podoba ? – odpowiedział mi pytaniem. Ale rzeczywiście nie mogłam zaprzeczyć. Było tu przepięknie.  Słońce prześwitywało przez korony drzew, wiał delikatny, ciepły wiatr. Na skraju polany, równo z linią drzew stała niewielka, drewniana altana.

- Jesteś pewny, że nie jesteś seryjnym mordercą? Wiesz, tam mógłbyś na przykład trzymać ciała – wskazałam na altanę.  Charlie spojrzał na mnie, unosząc brwi. Tsa… nie ma to jak skompromitować się przed własnym chłopakiem…

- Tak, zgadłaś. Moim życiowym pragnieniem było zostać seryjnym mordercą, chowającym ciała w lesie, a muzyka to tylko taka sprytna przykrywka – odpowiedział z krzywym uśmieszkiem, ruszając w moim kierunku. Udając przerażenie, zaczęłam się cofać, aż moje plecy natrafiły na pień szerokiego drzewa. Charls zbliżył się do mnie i oparł dłonie po obu stronach mojej głowy.

- Dalej masz ochotę żartować ? – spytał cicho. Przez jego bliskość, nie nadążałam oddychać, krew buzowała mi w żyłach.

- Chyba już nie – udało mi się odpowiedzieć. Napotkałam spojrzenie jego błękitnych oczu i poczułam, jak nogi się pode mną uginają.

- I słusznie – wpił się w moje usta, tak nagle, że znów pozbawił mnie oddechu.

~Charlie~

To, że przyprowadziłem Mary w to miejsce, miało szczególne znaczenie. To właśnie tu zaczęła się cała historia z Rebecą i chciałem, żeby tu się zakończyła. Dziewczyna na chwilę zamarła, zaskoczona moją zachłannością. Szybko jednak ocknęła się, zarzucając mi ręce na szyję i odwzajemniając pocałunek. W tej chwili w Ziemię mógł uderzyć meteoryt, mogła wybuchnąć III wojna światowa. Liczyła się tylko ona.

- I takie są twoje plany na cały dzień ? – spytała, kiedy się od siebie udsunęliśmy.

- Chciałabyś – parsknąłem.

- Przez grzeczność nie zaprzeczę – uśmiechnęła się skromnie – Czyli co robimy ?

- Jeśli nie masz nic przeciwko, to zostaniemy tutaj – odpowiedziałem, ciągnąc ją w stronę altany.

~Natalia~

„- Kochasz mnie ?

- Zawsze księżniczko.”

Wcisnęłam się na szpitalne łóżko obok Leo, wtuliłam się w niego i po prostu siedzieliśmy w milczeniu.

- Tak w sumie… To nigdy nie sądziłem, że moja dziewczyna nie będzie moją fanką – stwierdził brunet z uśmiechem.

- Nie martw się. Może nie jestem twoją fanką, ale obiecuję być twoją największą hejterką – pocałowałam go w policzek, na co wywrócił oczami.

- Pfff jaka z ciebie ciamajda – parsknął.

- Ale z ciebie większa – odpowiedziałam.

- Kłamczysz

-  A ja leżę w szpitalu, czy ty ?

- A mnie stratowały fanki czy ciebie ?

- A ja mam fanki, które zachowują się jak dzikie zwierzęta czy ty ?

- Ale ja przynajmniej mam fanki, w przeciwieństwie do ciebie

- Proszę cię… tam gdzie ja się pojawię, ludzie od razu padają mi do stóp – parsknęłam.

- Chłopacy też ?

- Chłopacy zwłaszcza – wyszczerzyłam się.

- W takim razie nigdzie nie pojawisz się beze mnie – zaśmiał się, delikatnie mnie całując.

- Chciałbyś – mruknęłam, odwzajemniając pocałunek.

~Marianna~

- To ten moment w którym mam krzyczeć, że masz mnie stąd wypuścić, morderco ? – spytałam, kiedy usiedliśmy pod altaną.

- Nie odpuścisz ? – spytał Charlie, przyciągając mnie do siebie.

- No raczej, że nie – cmoknęłam go w policzek. Pokręcił głową, jakby z niedowierzeniem i nagle złączył nasze usta.

- Jakbym po każdym naszym pocałunku miała malować usta pomadką ochronną, to bym zbankrutowała – oświadczyłam poważnie. Charlie parsknął śmiechem.

- Wzięłaś troszkę rozumku z domu, księżniczko ? – spytał.

- Nie, książę – odpowiedziałam smutno – mój rozumek zgubił się już bardzo dawno temu.

- Kiedyś go znajdziemy

- Nie trzeba

- Będziesz do końca życia bezmózgiem ? – z trudem powstrzymywał śmiech.

- Może i bezmózgiem, ale twoim bezmózgiem – uśmiechnęłam się z dumą.

- No, oczywiście że moim – znów mnie pocałował.

- Ale my dzisiaj słodcy jesteśmy. Normalnie jak… jak cukier ! – parsknęłam niepowstrzymanym śmiechem, tarzając się po trawie.

- To się wysiliłaś – blondyn dołączył do mnie.

- Wiem – prawie płakałam ze śmiechu. Leżeliśmy na polance obok siebie. A konkretnie, ja oparta o pierś Charliego. Uniosłam delikatnie głowę i pocałowałam go, tak jak on wcześniej mnie. Nagle usłyszałam jakiś szelest. Mimo wszystko, nie podniosłam głowy żeby sprawdzić, czy przypadkiem ktoś nie nadchodzi. Niestety, mimo że nie zrobiłam tego ja, zrobił to on.

- Mary słyszałaś coś ? – spytał szeptem.

- Nie, musiało ci się wydawać.  – skłamałam. I wtedy to zauważyłam. Kątem oka dostrzegłam cień uciekający w głąb zagajnika. Zesztywaniałam.

- Mary, czy na pewno wszys… - uciszyłam go, wznawiając przerwany pocałunek. Wydawał się lekko zaskoczony, ale odwzajemnił to. Nie mogłam się jednak na nim skupić w 100 procentach, bo moją głowę wciąż zaprzątał cień. Cień wysokiej i szczupłej dziewczyny.

Hejooo Bambkisielki <3 <3

No hej, hej, hej Tutaj Mary. Wasza ukochana, najdroższa kocica aww Mary.

Taak... Stwierdzam niedojebanie mózgowe i nadmiar Yoczooka...

I brak weny i czasu i rozumu... I lepiej skończę narzekać... Zostanę starą panną z Lamami.

Pierdolony, doniczka pierdolona...

Chyba dzisiaj nie mam zbyt wiele do powiedzenia... Tak, za długość rozdziału możecie mnie zabijać, ustawcie się w kolejce xx

No i :

Wpierdol dla Natki, bo jej nie było, kiedy być powinna.

Podziękowania dla Zorro (ty już wiesz za co XDD)

Pozdrowionka dla Li *mina pedofila*

Przytulas dla mojej niepodrabianej, polskiej Lamy xx

I grzypek dla Czen.

Idę dalej sarny płoszyć... Papatki misie xx

https://www.youtube.com/watch?v=WbAC9YhWDJg

PS. Tak, tytuł jest po niemiecku XD To tytuł pewnej zacnej piosenki, którą śpiewa mój nowy mąż XD

https://www.youtube.com/watch?v=2cGPVbETUr0