Rozdział 42 - "Szepczę, myślę, wiec jetsem tu. Ciągle szukam ciebie"

~Marianna~

„- List ? – powtórzyłam zdziwiona.”

- Tak, list. Pani Lenehan go przyniosła – wujek wręczył mi kopertę – Będę się powoli zbierać.

- Oki… Czyli do jutra – uściskałam go i opuścił pokój. Chwyciłam list i otworzyłam kopertę, wyjmując ze środka złożoną na pół kartkę. Rozłożyłam ją i zaczęłam czytać.

Kilka minut później odłożyłam kartkę z podpisem Rebeci i nie będąc pewna co o tym sądzić położyłam się na niewygodnym szpitalnym łóżku szybko zasnęłam.

~Charlie~

Przetarłem oczy i sięgnąłem po telefon, żeby sprawdzić godzinę. 8:00, co znaczy że przepałem cały wieczór i noc. Odwiedziny zaczynały się o 9, więc miałem trochę czasu na ogarnięcie się i już mogłem iść do mojej księżniczki. Poszedłem do łazienki, gdzie szybko opłukałem twarz zimną wodą, uczesałem włosy i założyłem świeże ubrania. Wróciłem do pokoju i wtedy przypomniałem sobie o liście. Nigdzie go jednak nie było.

 Czyżby spotkanie z Rebecą mi się przyśniło ?

 Zbiegłem do kuchni, gdzie zastałem mamę.

-Mamo, nie widziałaś może listu zaadresowanego do Mary ? – spytałem prosto z mostu, siadając przy stole.

- Widziałam. Razem z Melodym oddałam go wczoraj wujkowi Mary. – odpowiedziała spokojnie.

- Czyli ona ma już list ?

- Na to by wyglądało. I nawet nie myśl, że teraz tam pójdziesz. Najpierw coś zjedz – i postawiła przede mną talerz z tostami. Zjadłem śniadanie najszybciej jak potrafiłem, pobiegłem po telefon i chwilę później wyszedłem z domu.

- Charlie, poczekaj ! – obejrzałem się i dostrzegłem Brooke.

- Mogę iść z tobą ? – spytała, podbiegając i kurczowo chwytając się mojego rękawa.

- No dobrze – westchnąłem po chwili zastanowienia. Zadowolona blondynka ujęła mnie za rękę.

- To twoja dziewczyna ? – spytała gdy szliśmy.

- Mhm…

- Opowiesz mi coś o niej ? – pytała dalej.

- Co byś chciała wiedzieć ?

- Dlaczego leży w szpitalu ?

- Ona…. Ona jest bardzo chora – odpowiedziałem, starając się powstrzymać łzy.

- Ale wyzdrowieje ? – spytała mała, najwyraźniej przestraszona.

- Trzeba mieć nadzieję. – reszta drogi minęła nam w milczeniu i jakiś czas później już przekraczaliśmy szklane drzwi szpitala i ruszyliśmy w stronę odpowiedniej sali. Weszliśmy do środka. Marianna jeszcze spała, przytulona do poduszki, a obok niej leżała zapisana kartka, list od Rebeci. Poprosiłem Brooke, żeby była cicho i ostrożnie wziąłem list, żeby go przeczytać.

Hej Mary !

Długo zastanawiałam się, czy pisać do ciebie, ale chyba podjęłam odpowiednią decyzję. Chcę, żebyś wiedziała, że ja nie stoję na drodze Twojej i Charlsa. Dopiero dziś zrozumiałam, że podjął on właściwą decyzję. Do momentu gdy nie zobaczyłam Was na polanie, byłam zaślepiona złością, chciałam Cię zniszczyć. Z początku chciałam wam zrobić zdjęcie, ośmieszyć Charliego, osłabić zaufanie jego fanek, że nic nie powiedział im o dziewczynie, jednak bardzo się cieszę, że zmieniłam zadnie.

A potem zobaczyłam, że ogłosił wasz związek oficjalnie i zrozumiałam, że ja już tego nie zmienię. Proszę, żebyś mi wybaczyła że w ogóle myślałam o zniszczeniu waszej wspólnej przyszłości. Obiło mi się o uszy, że jesteś w szpitalu, więc jeśli to prawda, życzę Ci szybkiego powrotu do zdrowia i szczęścia z Twoim chłopakiem

                                                                                                 Rebeca xx

- Miło się czytało misiek ? – usłyszałem głos. Przestraszony podniosłem głowę i zobaczyłem, że Mary zdążyła się obudzić i ciekawie mi się przygląda.

- Przepraszam, ja tylko…

- Nie gniewam się – delikatnie się uśmiechnęła – i tak zamierzałam ci go pokazać.

Pochyliłem się i delikatnie ją pocałowałem.

- Bleee – usłyszałem jęk siostry. Wyczułem że Mary się uśmiecha

- Hej Brooke – odwróciła się w stronę dziewczynki.

- Hej – uśmiechnęła się nie pewnie.

- Wiesz kim jestem ?

- Księżniczką Charliego.

- Sądzisz, że można mnie tak nazwać ?

- Oczywiście. Masz śliczne włosy, a księżniczki zawsze mają śliczne włosy – odpowiedziała rezolutnie.

- Dziękuję – odpowiedziała z szerokim uśmiechem – Możesz podejść bliżej, nie gryzę

- Ale Charlie powiedział że jesteś bardzo chora…

~Marianna~

Rzuciłam niepewne spojrzenie blondynowi i znów przeniosłam wzrok na jego siostrę.

- Charlie dużo rzeczy wyolbrzymia – zaśmiałam się, czując jednak głęboki smutek – Czuję się dobrze i właściwie dzisiaj już wracam do domu.

- To fajnie – dziewczynka również się uśmiechnęła.

- Brooke, może przejdziesz się do świetlicy i poukładasz sobie puzzle ? Ja chwilkę porozmawiam z Mary i zaraz do ciebie przyjdę.

Mała pokiwała głową i wyszła z pokoju. W drzwiach minęła się z dobrze znaną mi pielęgniarką.

- Dzień dobry – uśmiechnęła się niepewnie, tym razem nie rzucając się na blondyna.

- Coś się stało ? – spytałam.

- Twoja siostra postanowiła oddać szpik. Jednak po badaniu stwierdziliśmy, że jest to niemożliwe. Więc…

- Nie mówcie jej tego. Pod żadnym pozorem. – podjęłam decyzję w ułamku sekundy – inaczej nie wyjedzie. A Korea dobrze jej zrobi… Skłamcie, że wszystko w porządku… Boże, nie mam pojęcia co robić… - jęknęłam załamana.

- Nie martw się, wymyślę coś – blondynka uśmiechnęła się pokrzepiająco -  A teraz zostawiam was samych – dodała i wyszła z sali.

- Samych nas zostawiła… hm… - Charlie poruszył brwiami.

- To jest szpital zboczuchu – pacnęłam go w ramię.

- Ale jaki zboczuch ze mnie ? Ja jestem grze..

- Nie próbuj się bronić, bo i tak ci nie wychodzi – mruknęłam, przerywając mu, na co pochylił się i wplatając mi palce we włosy złączył nasze usta. Odwzajemniłam pocałunek, chociaż w głębi mojej głowy rodziła się obawa, że ktoś wpadnie do pokoju w jakże odpowiednim momencie. Chłopak przysunął się jeszcze bliżej mnie, a ja obejmując go za szyję, podniosłam się do pozycji siedzącej. Nasze pocałunki nigdy takie nie były, a nie widzieliśmy się ledwie kilkanaście godzin. Blondyn wciągnął mnie na swoje kolana, nie rozłączając naszych ust, mocno mnie do siebie przytulił.

- Zaraz ktoś tu wejdzie – mruknęłam w jego usta.

- Cichaj – odszepnął, przygryzając moją wargę, na co zareagowałam cichym jękiem 

(pozdrawiam pana K. i panią N. – dopisek autorki xx) 

Nagle o ścianę huknęły drzwi

- Charlie ile można… Fuuuj – zapiszczała Brooke stojąca w wejściu. Starając się powstrzymać śmiech, wtuliłam twarz w ramię blondyna, a on oparł swoją głowę na mojej.

- Chcesz wracać do domu, mała ? – spytał siostry.

- Nie, po prostu cię szukałem i poprosiłem Brooke żeby weszła pierwsza, bo domyślałem się co odwalacie. A moja twarz nadal ma być taka ładna jak jest – do sali wszedł również Leondre z bananem na twarzy.

- Hej Mary – nie zwracając uwagi, że siedzę na kolanach jego najlepszego przyjaciela uściskał mnie.

- Hej Leo – odrzekłam, wciąż powstrzymując śmiech – przyszedłeś w jakiejś konkretnej sprawie ? – dopytywałam.

- Tak… Muszę z wami poważnie porozmawiać.

Dam, dam dam... Koleajna tajemnica <3 Mogę szukać pracy w Polsacie ?

Pozwolicie, że sama się opieprzę za moją sklerozę jeśli chodzi o rozdziały... Ten ma ponad 1000 słów (bez tej cud miód malina orzeszki notki ) wieć jest moc XDD 

Ktoś kończy tak jak ja w poniedziałek ten cudny okres zwany feriami ? 

Te 2 tygodnie za szybko mninęły... i jescze od razu po powrocie do szkoły pierwsza biologia. Żyć, nie umierać :`) 

Tak więc ja się żegnam i znikam na randkę z Fredro i "Zemstą"..  Nie nawidzę lektur.... 

I taka inforacja sprzed chwili - mam 3 odcinek Shadowhunter, 'Zemsta' poczeka XDDD 

Do następnego ~ Mary xox