Rozdział 40 - "Forever is a long time, but i wouldn't mind spending it by your side"

~Marianna~

Chwilę po wyjściu Natki, wszedł do mnie Leondre. Ciocia nadal spała. Po twarzy bruneta cicho płynęły łzy.

- Co się stało ?- spytała cicho przerażona

- A co cię to obchodzi ? – burknął. Spojrzałam na niego zaskoczona. To nie był ten Leo…

- Przepraszam – westchnął – Jesteś dla mnie zazdrosna, a ja się zachowuję jak ostatni cham…

- No to powiedz siostrze co się stało – usiłowałam się uśmiechnąć.

- Natka… zerwała ze mną… - po jego twarzy łzy spływały już całą rzeką.

- Uduszę kiedyś tego debila… - jęknęłam – Chodź tu – wyciągnęłam rękę w stronę bruneta, a gdy podszedł mocno go uściskałam.

- Obiecuję ci, że jak ją dorwę to ją w ten wychudzony tyłek kopnę – rzekłam

- Nie musisz – na twarzy Leo pojawił się cień uśmiechu.

- Ale mogę – również delikatnie się uśmiechnęłam.

- Lepiej się czujesz ? – zmienił temat – Wybacz, nie powinienem się pytać – speszył się.

- Nie, w porządku. Już lepiej, jutro mam wrócić do domu, ale z lekami. Nie wiesz, czy Charlie już poszedł ?

- Poszedł, Natka go wygoniła… Ale jeśli chcesz to mogę…

- Nie – przerwałam mu – musi odpocząć.

- W sumie masz rację… - nagle ciocia drgnęła i gwałtownie uniosła głowę, przecierając oczy.

- Gdzie… Czyli to nie był sen… - szepnęła, widząc mnie na łóżku.

- Ciociu…

- Nie Marianna – uśmiechnęła się ciepło – mną się kochana nie przejmuj – zerknęła na telefon – Ja już muszę jechać, ale wujek przywiezie ci dzisiaj jeszcze trochę rzeczy i jutro rano wracamy. Jeśli przez noc nic się nie stanie …

- Dobrze ciociu… Jedź już, Tobias na pewno za tobą tęskni – przytuliłam ją i wyszła z sali.

- Zostanę jeszcze z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko… - stwierdził Leoś.

- Jasne, że nie mam nic… - przerwał mi telefon. Zerknęłam na wyświetlacz, dzwoniła Olivia.

- Czy ty żyjesz ?! Przez ostatnie kilka dni znaku życia od ciebie nie miałam – wydarła się, ledwo odebrałam telefon.

- Livie… - próbowałam dojść do słowa.

- Wiesz, jak się o ciebie martwiłam ?! Ale potem zobaczyłam zdjęcie na ig Charliego i zrozumiałam ! Szczęścia kochana, no a tak to co u ciebie ?

- Olivia, jestem w szpitalu.

~Charlie~           

Byłem już prawie w domu, gdy usłyszałem, jak ktoś woła moje imię. Mając nadzieję, że jakimś cudem jest to Mary, odwróciłem głowę. Zawiodłem się. Kilka metrów za mną szła Rebeca. Zatrzymałem się i spojrzałem na nią niezbyt przyjemnym wzrokiem

- Czego chcesz ? – spytałem.

- Widziałam wasze zdjęcie… - spojrzałem na nią. Mówiła podejrzanie spokojnie.

- No i ?
- Chciałam życzyć ci szczęścia. I Mary też. I ja… mam coś dla niej… - zawahała się. Zerknąłem na nią zdziwiony.

- To list – wyjaśniła wręczając mi kopertę – Możesz jej przekazać ? Ale proszę, nie czytaj..

- Nie przeczytam – obiecałem, chowając list do kieszeni – I jasne, że jej przekażę.

- Dzięki. I … Charlie, czy mimo wszystko możemy nadal utrzymywać ze sobą kontakt ? – spytała, niepewnie zerkając mi w oczy.

- Sądzę, że jest to możliwe – z wielkim trudem posłałem jej uśmiech, który odwzajemniła.

- To… do zobaczenia – uśmiechnęła się ostatni raz i odeszła. Ja również przyspieszyłem do domu, przypominając sobie, że czeka na mnie tam Melody.

- Jestem – krzyknąłem, wchodząc do domu.

- Charlie, wszystko w porządku ? – mama natychmiast do mnie podbiegła. Łzy pociekły po mojej twarzy, gdy pokręciłem głową.

- Co się stało ? – szepnęła, obejmując mnie ramieniem i prowadząc do kuchni – I co to za pies ?
- Mamo… ja… Mam dziewczynę

~Marianna~

Po drugiej stronie zapadła cisza.

- GDZIE jesteś ? – spytała po dłuższej chwili.

- W szpitalu.

- Komuś coś się stało ? Leo, Natce…

- Nie. Mi. Mam białaczkę. – znów zapadła cisza.

- Wybacz że tak prosto z mostu Livie, ale jestem szczera.

- W którym jesteś szpitalu ? – spytała. Podałam jej adres.

- Jestem za 10 minut – powiedziała, rozłączając się.

Leo spojrzał na mnie niepewnie.

- Wszystko w porządku ?

- Tsa… za 10 minut będzie tu Olivia.

- Mam iść, czy…

- Zostań, dopóki ona nie przyjdzie, jeśli możesz – poprosiłam.

- Jasne, że mogę – chłopak uśmiechnął się delikatnie, ściskając mnie za rękę.

~Charlie~

- No to chyba dobrze, że masz dziewczynę… - mama zerknęła na mnie nie pewnie.

- Ale dzisiaj dowiedziałem się, że ma białaczkę. To jej pies. Rano byliśmy w parku na spacerze i zemdlała, karetka po nią przyjechała…. – znów zacząłem płakać.

- Charlie… będzie dobrze…

- Nie mów tak ! – nie mogłem powstrzymać krzyku – Nie możesz mówić, że będzie dobrze !

- No to w takim razie… Trzeba mieć nadzieję, że będzie dobrze – w oczach mamy również zebrały się łzy.

- Przepraszam – szepnąłem uciekając do pokoju. Melody potruchtał za mną i gdy usiadłem na swoim łóżku, wskoczył mi na kolana.

- Na razie zostaliśmy sami – szepnąłem, głaszcząc go delikatnie. Poszedłem wziąć szybki prysznic, położyłem się i sam nie wiem kiedy usnąłem, po pełnym wrażeń dniu.

~Marianna~

Ja i Leondre siedzieliśmy w milczeniu, w ten sposób się wspierając. Ja jego po rozstaniu, a on mnie w chorobie. Nagle drzwi huknęły o ścianę i do sali wpadła Olivia. A przynajmniej tak mi się zdawało…

- Coś ty zrobiła… - zaczęłam, patrząc na jej krótko przystrzyżone, czarne włosy.

- Pofarbowałam się i trochę zmieniłam fryzurę – odpowiedziała spokojnie. W myślach się pocieszyłam, że w przeciwieństwie do Natki, odpuściła sobie kolczyki.

- To ja już pójdę – mruknął speszony Leo i szybko opuścił pokój. Livie ściągnęła perukę i jej blond loki rozsypały się wokół jej głowy. Patrzyłam na nią z szeroko otwartymi oczmi.

- Co to miało być ? – spytałam.

- Przeczuwałam, że ktoś tu będzie, a chciałam z tobą pogadać na osobności no i miałam nadzieję że to kogoś odstraszy…

- Ty mój chory pojebie – ze łzami w oczach ją mocno uściskałam, co odwzajemniła.

- Jestem z Percym – powiedziała, nie pewna mojej reakcji.

- Jeśli jesteś z nim szczęśliwa, to gratki – uściskałam ją ponownie.

- Sądzę, że nam się uda – odpowiedziała cicho – Ale teraz opowiadaj.

Więc posłusznie jej opowiedziałam wszystko od dzisiejszego ranka, aż do teraz.

- Nie mogę w to uwierzyć… Ale już mam pomysł – stwierdziła spokojnie.

- Jaki ?! – spytałam, dziwnie przerażona jej „pomysłem”.

- Zbiorę ludzi do badań. Musisz jak najszybciej mieć przeszczep i do nas wrócić, misiek – uśmiechnęła się do mnie smutno.

- Olivia… Ja… To bardzo kochane z twojej strony, ale…

- Czyli postanowione – stwierdziła zadowolona, przerywając mi. Nim zaprotestowałam, rozległo się pukanie, i wszedł wujek z torbą sportową.

- Dobry wieczór panu – blondynka wyszczerzyła się do mojego wujka – Mary zostawiam cię w dobrych rękach i spadam realizować mój plan – uściskała mnie po raz ostatni i krzycząc „paa” wybiegła na korytarz. Nim wujek zdążył się zorientować, wpadła z powrotem i biorąc perukę ponownie wybiegła z pokoju.

- Z takimi przyjaciółkami chyba szybko wrócisz do zdrowia – westchnął – A i mam dla ciebie list.

- List ? – powtórzyłam zdziwiona.

~Pani Karen~

Jakiś czas potem, zajrzałam do pokoju syna. Charlie leżał na łóżku, pogrążony w głębokim śnie. Zobaczyłam leżącą obok niego kopertę, zaadresowaną do Mary. Zerknęłam na szczeniaka i do głowy wpadł mi pewien pomysł. Wzięłam list i psa i zeszłam na dół.

- Brooke – zwróciłam się do dziewczyny – idę odnieść psa pani Ewie, to nie daleko. Ty zostań w domu, dobrze ? Charlie jak by co, śpi na górze.

- Dobrze mamo – uśmiechnęła się, wracając do oglądania telewizji.

Wyszłam na dwór i skierowałam się w stronę odpowiedniego domu. Na podjeździe zobaczyłam samochód i Toma – wujka Marianny – wkładającego do auta sportową torbę. Dogoniłam go

- Przepraszam… ja jestem…

- Wiem kim pani jest – przerwał mi – Mama Charliego, prawda ?

- Tak.. To jest chyba państwa pies i mam też list zaadresowany do Mary.

- Przekażę jej, dziękuję bardzo – mężczyzna uśmiechnął się.

- Do widzenia w takim razie – powiedziałam zostawiając szczeniaka i kopertę w dobrych rękach.

- Do widzenia  - odpowiedział wsiadając do samochodu.

Witam kochane Bambkisielki w Nowym Roku !! 

Jak po Sylwestrze, miśki ? Żyjecie, czy jescze kac ? XDD 

#MaryPróbujeByćŚmieszna 

Za ten rozdział mnie chyba nie zabijecie... Wszystko jest ślicznie wyjaśnione xx 

*oprócz listu, ale cii*

Jedziecie na koncert w marcu ? Mi niestety się nie uda, ale czekam na wrzesień xx

 Nie wyszła mi końcówka, ale cii... Jest 1:11, a mi się nudzi, więc to co miało być w następnym rozdizale, dałam trochę w tym <3

I chyba tyle...

Papatki, do następnego ~ Maryy xx