Rozdział XXIX - Little do you know...

~Charlie~

Obudziłem się rano, w nie do końca dobrym nastroju. Byłem świadomy, tego, co mnie dzisiaj czeka.

Sięgnąłem po telefon. 10 rano i jak zwykle SMS. Jak Zawsze od Rebeki. Nie musiałem go czytać. Codziennie był taki sam. Dziś jednak odpisałem. Nie musiałem długo czekać. Już po chwili miałem odpowiedź.

„Jasne ! Do 1 pm. <3 „

Wzdychając ciężko, ruszyłem do łazienki. Szybko się ogarnąłem i zszedłem do kuchni.

~Mary~

Wstałam i szybko wyskoczyłam z łóżka, mając plan na cały dzień. Pobiegłam do łazienki. Rozczesałam włosy, umyłam zęby, nałożyłam delikatny makijaż, ubrałam się, we włosach zawiązałam czerwoną bandamę  i zeszłam do kuchni.

Ciocia nucąc coś pod nosem, krzątała się po pomieszczeniu, szykując śniadanie.

- Hej ! – rzekłam wesoło. Ciocia aż podskoczyła i spojrzała na mnie zdziwiona.

- Marianna ? Ty już na nogach ?

- Tak, ja już na nogach. Chcę od rana odwiedzić Leondre w szpitalu, a po południu…

- A po południu będziesz już mieć zajęcie – przerwała mi z uśmiechem.

- Wiem. Miałam zamiar ci w czymś pomóc – ciocia skrzywiła się nieznacznie.

- Ale ja miałam na myśli coś innego.

- Co ? – spytałam zdziwiona.

- Zobaczysz, jak wrócisz ze szpitala. A teraz jedz – i przerywając dyskusję, postawiła przede mną talerz z kanapkami. Zastanawiając się, co moja przegenialna ciotka znowu wymyśliła, zabrałam się do jedzenia.

- Ja teraz jadę do sklepu. Po drodze mogę cię zostawić w szpitalu, a potem byśmy się zdzwoniły. Co ty na to ? – spytała po skończonym śniadaniu.

- Jestem za – odpowiedziałam, połykając ostatni kęs – skoczę tylko po torebkę.

- Spokojnie – zaśmiała się – jeszcze masz około godzinkę, bo muszę zająć się Tobiasem. Porozmawiaj może z siostrą, a ja cię zawołam, jak będę gotowa. Ok. ?

- Ok. – zgodziłam się i pobiegłam na górę, stwierdzając że telefon do Natki będzie dobrym rozwiązaniem. Odebrała po trzecim sygnale.

- Hej siostro – przywitała się po polsku,

- Hej bracie. A ty co taka radosna ?

- Ja ? Tak jakoś… Przekaż Leo, bo ode mnie nie odbiera telefonu, że plan zrealizowany i że jutro wracam do Was.

- Co ?!

- To, moja niekumata siostrzyczko. Wracam. Do. Domu. Ojciec właśnie dzwoni do ciotki. Dobra, ja muszę spadać. Chyba, że masz mi coś jeszcze do przekazania ?

Pomyślałam o Percym, o bójce, o wypadku Leo, o wczorajszej sytuacji w kuchni i drodze powrotnej ze szpitala.

- Nie, nic. Do jutra

- Papatki – odpowiedziała, rozłączając się. Siedziałam jakiś czas, nie mogąc sobie wyjaśnić, czemu jej o tym nie powiedziałam. Nie ufałam własnej siostrze ? Nie chciałam jej denerwować ? Czy kierowała mną siła wyższa, o której nie mam zielonego pojęcia ?

- Marianna, możemy jechać – moje rozmyślania przerwał głos cioci.

Wyszłam z pokoju i zeszłą do korytarza.

- Rozmawiałam z twoim tatą, i… - zaczęła ciocia

- Wiem – przerwałam jej. Delikatnie się uśmiechnęła.

- Jutro o 9 pm będziemy mogli odebrać ją z lotniska. – dodała. Założyłam buty i razem z nią i Tobym przeszłam do samochodu. Po około pół godzinie dotarliśmy pod biały budynek.

- Zadzwonię, jak będę wyjeżdżać ze sklepu – powiedziała ciocia na pożegnanie.

- Ok., do zobaczenia. – zamknęłam drzwi i ruszyłam w kierunku wejścia. Podeszłam do recepcji.

- Dzień dobry ! Chciałam się dowiedzieć, gdzie leży Leondre Devires. Jestem jego przyjaciółką – powiedziałam grzecznie.

- Twoje nazwisko ? – zapytała wytapetowana blondynka, unosząc wyskubane brwi.

- Marianna Polaszek – uwielbiam, gdy obcokrajowcy łamią sobie język, próbując powtórzyć, jak się nazywam. Blondynka obrzuciła mnie jadowitym spojrzeniem.

- Korytarzem w prawo i ostatnie drzwi po lewej. Sala numer 15 – warknęła, tracąc nagle swój „słodki” głosik.

- Dziękuję – zapiszczałam, mrugając i szeroko się uśmiechając, po czym ruszyłam we wskazanym kierunku. Dotarłam do odpowiednich drzwi i zapukałam.

- Proszę – usłyszałam cichy głos. Niepewnie otworzyła drzwi. Nie lubię szpitali… Weszłam do pomieszczenia. Leo leżał na łóżku koło okna. Oprócz niego, nikogo tu nie było.

- Hej ! – uśmiechnęłam się, podchodząc bliżej.

- Mary ! Dobrze cię widzieć – również się uśmiechnął.

- Jak się czujesz ? – spytałam, nim zdążyłam ugryźć się w język.

- Już lepiej ? A ty ?

- Co, a ja ? – zdziwiłam się.

- Czemu nie ma z tobą Charliego ?

- A czemu miałby być ? – odpowiedziałam pytaniem, nie patrząc w jego stronę.

- Dobra, już nic… - westchnął – Mówił, że będzie o 12.

- Mhm – mruknęłam.

- Kiedy cię wypisują ? – zmieniłam temat.

- Za 3-4 dni. A co u Natki ? – chyba wyczuł, że nie mam ochoty rozmawiać o blondynie.

- Juto przylatuje – odrzekłam z uśmiechem.

- Mówiłaś jej… Mówiłaś jej, że leżę w szpitalu ?

- Nie, nie chciałam jej denerwować.

- A jak przyleci, to możesz z nią tu przyjść ? – spytał niepewnie.

- Przylatuje juto wieczorem, więc jeśli będzie chcieć, to przyprowadzę ją pojutrze. Jeśli oczywiście chcesz.

- Czyli postanowione – stwierdził. Rozmawialiśmy dopóki nie zadzwonił mój telefon. Odebrałam i cicia powiadomiła mnie, że za około 5 minut będzie pod szpitalem.

- Muszę się zbierać – zwróciłam się smutno do bruneta.

- Nie szkodzi. Zaraz powinien być tu Charlie, więc sam nie będę – odpowiedział wesoło. Uściskałam go na pożegnanie i wyszłam na korytarz. Ruszyłam w stronę wyjścia, gdy nagle zauważyłam nadchodzącego z naprzeciwka Charlsa. Rozmawiał przez telefon. Dziwnym trafem nie miałam ochoty z nim rozmawiać, więc schowałam się za sporą szafką, stojącą w poczekalni. Po chwili dotarł do mojej kryjówki.

- Tak, widzimy się za godzinkę. Pa Rebeko ! – usłyszałam strzępek rozmowy. Wstrzymałam oddech. Czyli dlatego dzisiaj „był zajęty”.  Nie miałabym mu tego za złe, gdyby nie wczorajszy pocałunek…

Wyszłam przez szklane drzwi na zewnątrz. Z daleka zobaczyłam auto cioci. Weszłam do środka. Przywitałam się z nią, obejrzałam się do tyłu, gdzie w foteliku siedział Tobias i zamarłam…

~Charlie~

W czasie śniadania zadzwoniłem do Leo i powiedziałem, że wpadnę około 12. Pomogłem mamie trochę ogarnąć w domu i razem wsiedliśmy do samochodu. Mama z Brooke jechały odwiedzić babcię, a ja od razu po odwiedzinach miałem się spotkać z Rebeką…

Wszedłem do szpitala i w recepcji dowiedziałem się, gdzie mam iść. Nagle zadzwonił mój telefon. To była Rebeca.

- Hej ! Dzwonię, żeby się upewnić, czy nasze spotkanie jest aktualne ? – zaćwierkała.

- Tak, widzimy się za godzinkę. Pa Rebeko ! – odpowiedziałem.

- Pa misiek  - rozłączyła się, a ja w tym czasie doszedłem do Sali Leo.

- Hej młody – z uśmiechem wszedłem do środka

- Hej stary – odrzekł, wywalając na mnie język.

- Co u ciebie ? – zapytałem siadając obok niego.

- W porządku… Nie widziałeś Mary jak tu szedłeś ? Zostawiła bandamę – wskazał czerwony przedmiot.

- Nie widziałem… a była tu ?

- Tak. Przed chwilą wychodziła.

- Mhm… Jak chcesz to mogę to wziąć, bo raczej będę się z nią dzisiaj widzieć.

- Ok. A co u ciebie ? – spytał brunet, poprawiając się na poduszkach.

- Właśnie… - westchnąłem ciężko i wyjaśniłem mu swój cały plan. Słuchał uważnie, patrząc na mnie z rosnącym przerażeniem, pomieszanym z rozbawianiem.

- Jesteś idiotą, Lenhan – stwierdził uprzejmie, gdy skończyłem.

- A coś jeszcze ?

- Nie licz, że ci w tym pomogę…

- Tego, to się akurat spodziewałem…

- Yy.. czyli początek planu dzisiaj ? – spytał.

- Tak, a co ? – pokazał mi zegarek. Była 12:50.

- Czyli ja już muszę spadać… Na razie ! – krzyknąłem, wybiegając z pokoju. Po chwili byłem już w parku, w którym umówiłem się z Rebecą. Z daleka ją zobaczyłem. Ona mnie też. Wstała z ławki, podbiegłą do mnie i rzuciła mi się na szyję, jednocześnie całując. W tej samej chwili, usłyszałem szloch. Odepchnąłem od siebie blondynkę, akurat w tym momencie, by zobaczyć znikającą za drzewami Mary.

~Mary~

Na tylnym siedzeniu, oprócz mojego kuzyna, siedział najsłodszy szczeniak, jakiego mogłam sobie wyobrazić.

 - To Husky.  – powiedziała ciocia, widząc moją minę.

- Ale skąd on tu.. – zaczęłam zdezorientowana.

- Jest twój – odpowiedziała ciocia z uśmiechem.

- Możesz go nazwać, jak chcesz – dodała.

- Będzie się nazywał…Melody ! – zadecydowałam. Wychyliłam się i wzięłam psiaka na ręce. Delikatnie pogłaskałam go, a on odwdzięczył się, liżąc mnie w nos. Trzymałam go na kolanach całą drogę do domu.

- Weź go do parku na spacer, pokaż mu okolicę, co ty na to ? – zaproponowała ciocia, gdy weszliśmy do korytarza.

- Przebiorę się i idę – odpowiedziałam radośnie.

- Ok. To ja  w tym czasie przyniosę ci smycz i obrożę.

Poszłam do pokoju, zostawiając Melody`ego w rękach Ewy. Przebrałam się,

rozczesałam włosy, przy okazji uświadamiają sobie, że nie mam bandamki.

Musiałam zostawić ją w szpitalu… Mówi się trudno. Chwyciłam telefon i zeszłam na dół. Ciocia czekała na mnie w kuchni.

- Jak wrócisz, to zaniesiemy do twojego pokoju resztę jego rzeczy, ok. ? – zapytała wręczając mi czerwoną smycz i obrożę.

- Ok. – odrzekłam. Przykucnęłam przy psie i założyłam mu to co trzeba.

Potem wyszłam z domu. Nogi same poniosły mnie w stronę parku, w którym pierwszy raz spotkałam się z Charlsem.  Zobaczyłam go stojącego na środku ścieżki. Już miałam ruszyć w jego kierunku, gdy nagle z jednej z ławek zerwała się szczupła, wysoka blondynka i popędziła w jego kierunku. Z początku myślałam, że to Bambino, ale która Bambino rzuciła by mu się na szyję i go pocałowała, a on nic by sobie z tego nie robił. Poczułam łzy pod powiekami, cicho zaszlochałam. Odwróciłam się i popędziłam przed siebie. Jak najdalej. A mój wierny szczeniak za mną.

Witajcie w tym cudownym dniu ! 1 września, no kto by się nie cieszył ?

Wróciłam z rozpoczęcia, nową klasą jestem załamana, ale dam radę. Znaczy chyba... A jak u was ?

A co do rozdziału... Też Was kocham denerwować <3 Kim jest Rebeca ? I jaki plan ma Charlie ? Tego nie wie nikt, nawet ja :**

Następny rozdział będzie nie wiem kiedy, ale raczej niedługo. Powodzenia w szkole, bambkisielki <3

PS. Kto razem ze mną dopiero podbija gimabrę ? XD