Rozdział XXXVII - Perfect Two

~Mary~

Obudziłam się w środku nocy, czując nagły ucisk w brzuchu. Zdażało mi się to ostatnio, ale szybko przechodziło, więc specjalnie się tym nie przejmowałam. Obok mnie leżał Charlie. Uśmiechnęłam się do siebie i znów poczułam mocniejszy ucisk. Skrzywiłam się delikatnie. Przysunęłam się bliżej blondyna i wtuliłam się w jego ramię, starając się zapomnieć o bólu. Resztę nocy spędziłam na krótkich drzemkach, z których co chwilę się przebudzałam, z nieustępującym bólem. Będę chyba musiała się wybrać do lekarza...

Gdy obudziłam się już rano, ból prawie że zniknął.

-Hej księżniczko - ledwo otworzyłam oczy, a już miałam przed sobą najcudowniejszą twarz. Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo Charlie od razu mnie pocałował.

- Hej książe - szepnęłam, gdy się odsunął.

- Co ty na to, żebyśmy zjedli sobie śniadanie po za domem?  Niedaleko parku jest całkiem przytulna kawiarnia.. - zaproponował blondyn

- W sumie.. czemu nie?  Ogarnę się i możemy iść - zeszłam z łóżka i ruszyłam w kierunku łazienki, chwytając po drodze ubrania.

Szybko się ogarnęłam, uczesałam, zrobiłam makijaż i wróciłam do pokoju.

- Możemy iść?  - blondyn spojrzał na mnie z nad telefonu.

- Tak, grubasie - odrzekłam, sięgając po torebkę.

- Jak mnie nazwałaś?  - był chyba bardziej zdziwiony niż zdenerwowany.

- Grubasem. A co?  - dalej udawałam obojętność. W chwile później moje nogi oderwały się od ziemi. Oczywiście mój genialny chłopak był sprawcą..

- Aaaaa!!  Lenhan, idioto!  Puść mnie!  - piszczałam wierzgając nogami.

- Po nazwisku w sądzie misiek – dalej mnie trzymał.
- Puszczaj blondasie – nie zamierzałam się łatwo poddać.

- Wedle życzenia kochanie – i delikatnie rzucił mnie na łóżko.

- Ja cię kiedyś zabiję – parsknęłam podnosząc głowę – jestem cała rozczochrana !

- Problemy lvl Mary – uśmiechnął się do mnie.

Znów poczułam ucisk w brzuchu, ale starałam się to zamaskować. Najwyraźniej jednak nieskutecznie…

- Mary w porządku ? – spojrzał na mnie z troską.

- Tak, a co ? – udałam obojętność.

- Nic, wydawało mi się że… Z resztą nieważne, chodźmy – pociągnął mnie za rękę.

- Jestem nie uczesana ! – próbowałam protestować. W odpowiedzi jeszcze bardziej potargał mi włosy i pociągnął dalej w stronę wyjścia.

Wyszliśmy z domu, biorąc po drodze Melody`ego. Po kilkunastu minutach spaceru doszliśmy na miejsce. Nagle zaczęłam czuć potworne zmęczenie. Ale przecież o tylko kawałek… Zazwyczaj chodziłam o wiele dalej…

- Księżniczko jesteś blada… - chłopak spojrzał na mnie z jeszcze większą troską. Nagle rozległy się piski, które uratowały mnie od odpowiedzi. Oczywiście była to grupka fanek.

- Idź, ja poczekam – blondyn obrzucił mnie jeszcze jednym spojrzeniem i przywołując na twarz uśmiech, odszedł w stronę dziewczyn. Przysiadłam na krzesełku przed kawiarnią i patrzyłam jak przytula inne dziewczyny, robi sobie z nimi zdjęcia, daje autografy… O dziwo, nie byłam zazdrosna.. Pamiętałam jak ja bardzo chciałam go zobaczyć, dotknąć, porozmawiać… A dziś miałam go na co dzień. One miały go na tylko kilka minut i nie zamierzałam im tego niszczyć. Zauważyłam, że Bambinos od czasu do czasu zerkały w moim kierunku. Charlie również musiał to zauważyć, bo coś im powiedział i delikatnie się zarumieniły. W końcu dziewczyny odeszły, a on wrócił do mnie.

- Wejdziemy do środka coś zamówić ? – spytał.

- Jasne – podniosłam się z krzesełka i nagle znów poczułam mocny ucisk w brzuchu, a świat przed moimi oczami zawirował. Ostatnią rzeczą którą usłyszałam, nim osunęłam się w ciemność, był głos blondyna krzyczący moje imię.

~Charlie~

Marianna wstała z krzesełka i nagle zgięła się w pół.

- Mary ! – krzyknąłem przerażony, łapiąc ją w ostatniej chwili. Szczeniak, nic nie rozumiejąc, zaczął szczekać. O tej porze było tu jeszcze pusto i nie zobaczyłem nikogo, kto mógłby mi pomóc. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem pod numer alarmowy. Drżącym głosem odpowiadałem na pytania kobiety, która odebrała. Obiecała, że karetka przyjedzie jak najszybciej. Nie miałem pojęcia, co robić…

- Mary.. odezwij się… słyszysz mnie ? Kochanie, proszę cię, spójrz na mnie – mówiłem cicho, delikatnie nią potrząsając. Po mojej twarzy spływały łzy. Nagle koło mnie pojawił się ratownik medyczny.

- To ty dzwoniłeś ? – spytał, podczas gdy dwóch innych mężczyzn transportowało dziewczynę do karetki.

- Tak, ja

- Kim dal niej jesteś ? Bratem, kuzynem..

- Chłopakiem – wpadłem mu w słowo – i chcę jechać z nią.

- Nie. Ty tu zostaniesz i powiadomisz jej rodziców – odpowiedział gościu, denerwując mnie jeszcze bardziej.

- Jej mama nie żyje, a ojciec mieszka w USA – burknąłem

- To z kim tu mieszka ? – wydał się trochę zmieszany.

- Z ciotką i siostrą – poczułem że powinienem się uspokoić.

- Masz z którąś z nich kontakt ?

- Z siostrą. Powiadomię ją, proszę już jechać – westchnąłem ciężko. Ratownik spojrzał na mnie jeszcze raz i odszedł w stronę samochodu, a ja wyciągnąłem telefon i wybrałem numer do Leo.

~ Leondre~

Obudziłem się z Natalią u boku i to chyba była najlepsza pobudka w moim życiu. Spojrzałem na nią i zorientowałem się że również nie śpi.

- Hej księżniczko – to, że do dziewczyn zwracam się „księżniczko” mam przez Charliego. On przeze mnie nauczył pić się kawę, której wcześniej nienawidził.. Cóż, żyję z dziwnymi ludźmi.

- I tak cię zabiję – Natka uśmiechnęła się i delikatnie mnie pocałowała. Przytrzymałem jej twarz, przedłużając pocałunek, gdy przerwał nam telefon. Zignorowałem go całkowicie, ale dziewczyna odsunęła się.

- Odbierz, to może być coś ważnego… - zerknąłem na wyświetlacz. Dzwonił Charlie… Uduszę go kiedyś… Mimo wszystko odebrałem.

- Czego chcesz stary ? – spytałem uprzejmie.

- Leo.. Mary, ona… - mówił drżącym głosem.

- Co jej jest ? – przerażony zerwałem się z łóżka, ignorując pytające spojrzenie Natalii.

- Zemdlała w parku… Zabrała ją karetka.. możesz powiedzieć Natalii ? – wiedziałem że mówi przez łzy.

- Gdzie jesteś ? – spytałem rzeczowo.

-  W parku..

- Przyjdź do mnie. Moja mama zawiezie nas do szpitala

- Do szpitala ? Leo o co chodzi ?! – pisnęła dziewczyna, słysząc moją rozmowę.

- Czekam – rzuciłem tylko, rozłączając się. Potem przekazałem Natce informacje. Bez słowa wyciągnęła swój telefon i zadzwoniła do cioci. Rozmawiały po polsku, więc nic z tego nie rozumiałem..

- Będą za około 1,5 godziny – powiedziała ze łzami w oczach. Potem chwyciła swoje rzeczy i poszła do łazienki, żeby się ogarnąć. Po niej zrobiłem to ja i zeszliśmy na dół w chwili, kiedy mama otworzyła drzwi Charlsowi. W skrócie przedstawiłem rodzicielce sytuację, a ona starając się okazać neutralność na widok mojej dziewczyny natychmiast zgodziła się nas zawieźć.

~Natalia~

Marianna mdlała często, ale w podstawówce.. To już minęło.. Cop jej się mogło teraz stać ? Charlie siedział na przednim siedzeniu, a Leo trzymając mnie za rękę, razem ze mną na tylnym. Po 20 minutach byliśmy na miejscu, chociaż mi się wydawało, że była to cała wieczność. Wyskoczyliśmy wszyscy z samochodu, razem z panią Victorią i popędziliśmy do recepcji, gdzie oczywiście nic się nie dowiedzieliśmy. Jedynym członkiem rodziny byłam ja, a byłam niepełnoletnia. Miałam ochotę powiedzieć tej kobiecie parę miłych słów, ale chłopacy na szczęście dla niej mnie powstrzymali. Pozostało nam czekać…

*** GODZINĘ PÓŹNIEJ***

Przez cały czas niespokojnie krążyłam po poczekalni, ignorując oburzone spojrzenia innych pacjentów. Leondre zdołał przekonać swoją mamę, żeby pojechała do domu, więc siedzieliśmy w trójkę. W międzyczasie pojawiły się dwie Bambinos, ale rzuciłam im takie miłe spojrzenie, że zrezygnowały z przytulenia idoli. W końcu drzwi rozsunęły się i weszła ciocia. Zobaczyła mnie, i od razu skierowała się w moim kierunku.

- Kto to ? – spojrzała na chłopaków.

- Ten blondyn to chłopak Mary, a brunet to mój chłopak – czułam że siostra łatwo mi tego nie wybaczy. Ciocia starała się wyglądać na niezaskoczoną, ale moim skromnym zdaniem, niezbyt dobrze jej to wychodziło.

- To ja się idę czegoś dowiedzieć.. – stwierdziła, ruszają do recepcji. Po chwili rozmowy, wyszedł do niej jakiś lekarz, z którym poszła do gabinetu.

- Kurwa i ja oczywiście nic nie będę wiedzieć ! – warknęłam co raz bardziej zła.

- Spokojnie misiek – Leo przytulił mnie od tyłu i delikatnie pocałował w policzek.

- Twoja złość nic Mary nie pomoże. Usiądź i na pewno zaraz się wszystkiego dowiemy – próbował mnie przekonać. A raczej mnie i samego siebie.

Odwróciłam się i czując że zbiera mi się na płacz, wtuliłam się w niego. Dałam poprowadzić mu się z powrotem do krzesełek i usiadłam na jednym.

Na ciocię czekaliśmy kolejne pół godziny, ale w końcu wyszła z gabinetu i ruszyła w moim kierunku.

- Wiesz co jej jest ? – spytałam zdenerwowana. Ewa niespokojnie zerknęła na chłopaków.

- Eh.. możesz przy nich mówić – i wtedy spostrzegłam, że ciocia jest potwornie blada i ma łzy w oczach. Poczułam dreszcze.

- Proszę pani.. – Charlie postanowił się w końcu odezwać.

- Marysia odzyskała przytomność. – z gardeł chłopaków wydobyło się westchnienie ulgi. Ja jednak czekałam na ciąg dalszy. I ciocia to zauważyła.

- Ona jest chora. Bardzo chora. – szepnęła.

- Na co ? – spytaliśmy jednocześnie.

- Na…

Też Was kocham miśki ;* wiem, że trochę mnie nie było, ale żyję, spokojnie !

Rozdział miał być wczoraj, ale jego pisanie przerwało mi pewne wydarzenie, o którym raczej słyszeliście... zamachy terrorystyczne w Paryżu. Dla mnie było to podwójnie stresujące, gdyż w Paryżu mieszka moja rodzina...

Tak, wiem że żałosne wytłumaczenie, ale cóż... Tłumaczy się winny, a ja winna jestem..

Zakończyłam w takim momencie, bo... Bo tak XD

Ale jest pewna podpowiedź.. Jeśli skupicie się na objawach Mary i trochę poszperacie w Internetach, to być może dowiecie się co jej jest xx

To chyba na tyle... Następna część będzie w piątek lub w sobotę. 

Trzymajcie się misie i dobranoc xx

#PrayForParis